Back-up plan

In een laatste poging tot slagen hebben we een totaal nieuw systeem gebruikt, namelijk: een knikker laten vallen van een trap. om daarmee te beginnen hebben we een gewone kartondoos genomen en we hebben door die kartondoos aluminium plaatjes (van variërende lengtes naargelang te toonhoogte) gestoken. Naargelang de knikker naar beneden rolde maakte het bij ieder impact met een aluminium plaatje een geluid.

Dit werkte wel maar de knikker ging te snel waardoor het onderscheid tussen de tonen minder hoorbaar waren.

Onze excuses voor het laattijdig indienen, we hadden de indruk dat we eerst een vraag moesten oplossen omtrent het instrument.

Prettige feestdagen en beste wensen voor het nieuwe jaar,

Tung & Jeremy

Foto's

Uitwerking

Dit zijn de gebruikte materialen:

- Het kader: MDF, PNG
- De as: Eik
- De hefboom: Multiplex
- Ponskaart: Multiplex
- Geleiders: Ceder
- De knikkerbuizen: flexibele elektriciteitsbuizen
- Het hefboomgewicht: Plastic bekertje gevuld met water
- Knikkers: 4g/knikker
- Toonbalken: Stalen balk 3 x 2 cm. We zijn begonnen met een lengte van 2 cm en per toon hebben we de balkjes verlengd met 1.4 cm (2 - 3.4 - 4.8 - 6.2).

Na lang proberen zijn we tot de conclusie gekomen dat ons muziekinstrument niet funcioneert onwille van een aantal fundamentele fouten in het ontwerp:

- Te veel wrijving van de ponskaart met de geleiders.
- Te veel speling van de hefboom zelf.
- Buiging van de hefboomas.
- Het gewicht van de knikkers die de ponskaart duwden tegen de geleiders waardoor er nog meer weerstand was.
- De snelheid van de ponskaart moest exact kloppen zodat er niet meer als een knikker door een ponsgat kwam.
- Naargelang er minder knikkers waren verminderde de druk op de ponskaart waardoor de ponskaart dan sneller omhoog ging.


De wrijving van de ponskaart met de geleiders hebben we kunnen verhelpen door de geleiders in te smeren en om de valversnelling te vermijden hebben we een gat geboordin de beker waarin het water zat zodat het water uit de beker kon vloeien.
Maar deze aanpassingen bleken niet te voldoen om de Sapetoku te laten werken.

Brainstorm

Eerst en vooral hebben we gekeken welke soorten instrumenten er bestaan en daarna hebben we voor de makkelijkste en meest logische oplossing gekozen namelijk slaginstrumenten.
We hebben voor slaginstrumenten gekozen omdat dit het makkelijkst realiseerbaar is (knikkers laten vallen, slagstok aandrijven,...)

Na verschillende opties te hebben overwogen hebben we besloten om voor het "ponskaart-systeem met vallende knikkers" te gaan onwille van het feit dat er met dit systeem een mogelijkheid bestaat om verschillende ponskaarten te maken en er dus mogelijkheid is om verschillende melodieën af te spelen. Het systeem met de ponskaart leek ons ook het leukste en het uitdagendste.
Met dit systeem wordt de ponskaart naar boven getrokken door middel van een hefboom, telkens er een gat zit in de ponskaart zal er een knikker door dat gat vallen. Dus in principe wordt er een melodie gecreërd door de volgorde van de vallende knikkers te bepalen.
De gewichten bedroegen de gewichten van de knikkers en het benodigd gewicht om de ponskaart op de juiste snelheid naar boven te trekken. Voor het hefboomgewicht hebben we gekozen voor water omdat water makkelijk te doseren is. Om het geluid te genereren hebben we gekozen voor stukken van een stalen balk van 2 x 3 cm waarvan de lengte varieert naargelang de toonhoogte. Om geen ongewenst geluid te krijgen van de knikkers nadat die op de stalen balken gevallen zijn gingen we rondom de balken een geluidsdempende mousse plaatsen.

L2 werking melody box

onze melody box werkt met 2 reeksen van gaten die iets groter zijn dan de knikkers. onderaan de gaten zitten er ook onder elke reeks een houten latje die je moet uitschuiven om zo de kikkers erdoor te laten.

omdat we 2keer 7dezelfde noten hadden konden we gemakkelijk die 2dezelfde noten op dezelfde flesjes laten vallen.

de flesjes hebben we gestemd zoals op de notenbalk, hoe hoger de noot, hoe minder water er in het flesje.

Roel en Bo

L2 Poznkovyblok

1. Brainstorm.

                               
     

                               

We hadden al vrij snel het idee om met knikkers van verschillende diameters te werken. Deze zouden dan elk door een gat vallen dat aangepast was aan hun diameter. Een eerste probleem deed zich hier al voor om voor elke noot een knikker te vinden met een verschillende diamater. Hierdoor hadden we het idee om verschillende banen naast elkaar te maken met drie of vier verschillende gaten van klein naar groot.

2. Test en uitwerking.

                               

Test 1.

Voor onze eerste test hadden we een baan gemaakt met drie gaten van elk een verschillende diameter. Wanneer we de knikkers in de baan lieten rollen bleven de knikkers met een grote diameter vastzitten in de gaten die bedoeld waren voor de knikkers met een kleine diameter. Dist was dus al een eerste probleem dat we moesten overwinnen.

Test 2.

Om het voorgaande probleem op te lossen hadden we fijne latjes bedacht. Hierop zouden de knikkers met een grote diameter er op rollen en de knikkers met een kleinere diameter er tussen rollen. Hierdoor zouden de knikkers niet komen vast te zitten in de gaten. De test hierbij lukt ook. Vanaf dit moment zijn we begonnen met de uitwerking van onze definitief eindresultaat.

Uitwerking eindreseultaat.

We zijn begonnen met een grote plaat te verzagen waarop we onze knikkerbanen naast elkaar zouden laten lopen. We hebben drie soorten gaten geboord voor telkens drie knikkers met een oplopende diameter. Vervolgens hebben we latjes gezaagd die de banen zouden scheiden van elkaar. Dit deden we met een verlijming.

Onze plaat bestaat uit zes banen met 15 gaten en dus 15 noten.

Vervolgens zaagden we de latjes die nodig waren om de knikkers niet te laten vastzitten in de gaten. Hierbij voorzagen we ook telkens een kleine afschuining om de knikkers goed te laten rollen. Dit deden we telkens ook met een verlijming.

Voor de noten hebben we een aluminiumbuis in verschillende stukken gezaagd. We startten met een stukje buis van 4 centimeter en deden er voor iedere noot lager 2 centimeter bij. En visa versa. We hebben de stukjes alumuminiumbuis aan de plaat met tapijt bevestigd met behulp van spijkers.
Om het geluid van de vallende knikkers op de plaat, waarop de stukjes aluminiumbuis op vast zaten op te vangen, hadden we een stuk tapijt op de plaat aangebracht.

Nu moest enkel nog een onderstel voor de plaat en een startbaan gemaakt worden. Dit was vrij eenvoudig om te doen.

Eindresultaat.


                              

                              

                               

                                
We hadden de plaat onder een zeer kleine hoek naar beneden laten staan waardoor de knikkers niet te snel zouden rollen en de noten vrij duidelijk en afzonderlijk te horen zouden zijn. Dit was echter niet het geval want de manier waarop de knikkers naar beneden liepen was niet bepaald gelijk en evenredig te noemen. Daardoor waren de noten enkel vrij kakafonisch, door elkaar te horen.

Wat misschien een oplossing was geweest, was om de bovenplaat groter en langer te maken waardoor de noten minder dicht op elkaar lagen.

Thomas Popelier en David Maes 1IPO1 - Poznokovyblok.

Schetsen

foto's eindresultaat

Eindverslag

De week van 6 dec tot 12 dec hebben we niet veel kunnen werken doordat Pieter ziek was. De brainstorms lagen in zijn locker; hierdoor dat we ze pas met het eindverslag online gezet hebben.

De week erna zijn we er wel onmiddelijk ingevlogen. Als eerste hadden we twee plankjes gemaakt , en op elkaar geplakt, met een afstand van 1cm tussen. hier hebben we 14 gaten in geboord, ongeveer iets groter dan de diameter van een knikker (2 cm hebben we genomen). Hiertussen gaat het stuk stof liggen, en doordat de knikkers aan de bovenkant liggen vallen ze pas als de doek weggetrokken wordt.

Terwijl Pieter het plankje maakte, zocht Stephanie naar het juiste stuk stof en knipte het volgens onze berekende afmetingen.

Daarna zijn we verschillende soorten hout gaan zoeken en beginnen testen door er knikkers op te laten vallen. Dit was een extreem tijdrovende taak omdat het niet simpel is om de latjes in de exacte volgorde van toon te plaatsen.

Later hebben we andere opties overwogen; we hebben een lange buis van metaal in verschillende lengtes gesneden; en onze knikkers erop laten vallen. Dit was niet echt een goed geluid. Ook ze in de lucht hangen en dan de knikkers erop laten vallen bracht niet veel op.

We hebben dus de houten plankjes gebruikt, omdat we bij deze het geluid het beste konden onderscheiden.

De volgende dag zijn we begonnen met de box te bouwen waar we alles in gingen plaatsen. we hebben de onderkant, en 2 zijkanten op maat gesneden, en hebben daar de bovenkant (die we al hadden: met de gaten in voor de knikkers) in geplaatst.

Tijdens onze eerste test waar we het plankje met de gestemde 'noten' al eens op zijn plaats zetten in de box; merkten we dat de knikkers bleven liggen op de plankjes. Dus hebben we besloten om het plankje scheef te plaatsen en het werkte: de knikkers raakten één keer het plankje en vielen daarna beneden in de box. Omdat dit veel geluid maakte en de knikkers wegrolden, hebben we besloten lang tapijt onderin de box te plaatsen. zo bleven de knikkers op hun plaats en kon men ze niet horen vallen. Ook hebben we vooraan een plankje gezet zodat de knikkers vanvoor niet wegkonden.

Daarna hebben we het definitieve plankje met de verschillende houtsoorten (gezaagd op maat van de knikkers) op zijn plaats gezet. We konden dus de laatste test uitvoeren. (wisten we veel dat er nog veel testen gingen volgen)

Toen we er een redelijk zwaar gewichtje aan hingen bleek dat de doek niet bewoog. Dit kwam omdat de stof te stroef was. Pieter ging op zoek naar een ander soort stof, maar toen hij terugkwam had Stephanie gewoon de stof omgedraaid (De onderkant van het stuk stof had een andere structuur) en daardoor ging dit véél vlotter.

Hierna volgden verschillende testen waarbij we een gewichtje gebruikten tesamen met een flesje water, zodat we het exacte gewicht konden berekenen.

We hebben besloten om toch nog aan elke kant twee stalen stokjes te plaatsen, zodat het stuk stof niet zou schuren tegen de wand van hout. Hierna ging het glijden veel beter.

Hierbij het filmpje van de laatste test. Het was niet simpel om het hout te 'stemmen', maar we hoorden redelijk goed de verschillen tussen de verschillende noten.

Op 23 december was het dan zover; we hebben het toestel nog één keer getest, en nog wat water uit het flesje gedaan; maar het was moeilijk om het exacte gewicht te bepalen; het ging eerst zeer traag en na even wachten versnelde het enorm. Ik vermoed dat we hadden moeten werken met een tegengewicht.

De leraar kwam kijken en het gewichtje hing (zoals verwacht) eerst een tijdje te bengelen voordat het lint begon te bewegen. De knikkers vielen exact op de plankjes; maar naar het einde toe versnelde de muziek. Olivier zei wel dat hij het liedje er goed in hoorde, maar herhaalde ook dat we geen rekening gehouden met de valversnelling. Al bij al opdracht geslaagd.

Fase 4

Fase 4 : Uitvoering

De klankkast is klaar en gewillig voor gebruik, nu komt het er nog op neer ons mechanisme erop te bevestigen en kijken wat voor obstakels er nog moeten overwonnen worden. Deze bleken nogal geneigd om op te duiken.

De as komt op een bepaalde hoogte te liggen boven de snaar. Deze hebben we bekomen om te kijken waar de plectrum de snaar nog genoeg raakte om geluid te maken, maar ook weinig genoeg om door te kunnen draaien. Wanneer we dit wisten, hebben we een verhoog gemaakt met pdf plankjes (het zelfde waar ons klankkast uit bestaat),door een gat in het middelste stuk te plaatsen kon de as op een positie blijven naar ons keuze.

Daarna hebben we ons knex achterstelling geplaatst zodat de as evenwijdig zou lopen met de snaar en er ook zo weinig mogelijk wrijving zou plaats vinden op de steunde plaatsen van de as.

Hier is ook wat tijd ingekropen en bleek een verrassend obstakel.

We zijn aangekomen bij de test-fase!

test 1: De lepels nemen niet genoeg volume op, waar door er geen voldoende kracht word gezet op de plectrum en deze blijft staan. We merken wel op dat hij vlot draait als de plectrum wat minder snaar aanraakt, dus is het gewoon noodzakelijk dat het niet rapper draait, maar dat er meer kracht wordt gezet op de snaar. Hoe? Door de lepels te verbreden vangen ze meer op en gaat de zwaarte kracht zorgen dat het rad in beweging blijft, waardoor we klank kunnen produceren, ongeacht de hoogte van snaar tegenover de plectrum.

test 2 : We hebben de lepels verbreed door er een tweede aan te hangen, dit bleek nog altijd niet voldoende en we begonnen ons zorgen te maken of het concept wel nog slaagkansen had, dit was tenslotte al idee vier of vijf en tijd zat dus niet meer gunstig gezind.

test 3 : vergroten door wat meer naar de buiten kant te gaan, en niet benutte ruimte in ons voordeel te dwingen! Dit door middel van plaatmateriaal te plooien en een grotere opvang ruimtes te geven aan ons rad. Dit blijk wel te werken maar niet zo soepel, er werd veel verlies van zout vastgesteld!

test 4 : door alles met wat plak lint te omslaan als het waar, bleek het te werken! De opvang ruimtes bleken nu voldoende groot genoeg om veel zout in op te slaan en mevr. Zwaartekracht deed de rest! opluchting alom en nu was enkel nog een afwerking in onze opwachting.

Fase 3

Fase 3 : mechanisme

om de plectrum rond een as te laten draaien zodat deze dan de snaar zou raken, hadden we een mechanisme nodig die een groot aantal toeren zou produceren en ook kracht zou zetten zodat het niet kwam geblokeerd te zitten tegen de snaar.

Ons prototype plan was gebaseerd op 1 kg vallend van 1m50 die met een katrol en touw bevestigd was op de as waardoor die dan (ook met versnelling) deze aandreef.

maar plots kwamen we op het idee om zand te gebruiken, net als toen je klein was op het speel pleintje met een trechter zand op een molentje liet vallen waardoor die dan draaide.

Dit was om te beginnen veel beter haalbaar dan een opstelling maken voor ons oorspronkelijk concept met het vast gewicht. Ook de constante waarmee de as dan draait is een voordeel in ons geval (rekening houdend met ritme)

Zout is dan als vervanging gebruikt op onze eindpresentatie om dat het meer voor de hand liggend was.

ons eerste model was één met een wijde as, maar deze bleek minder efficiënt door het feit dat het toeren tal merkwaardig gereduceerd word en daardoor ons noten aantal in gedrang kwam. hierboven ziet u het prototype van de grote as.

Oplossing : de as verkleinen, de opvang lepels dichter zetten en dit betekende ook een heel niet prototype maken. Deze werd gemaakt uit een combinatie van knex en lepeltjes die in positie werden gebracht door middel van plakband, het bleek verassend stevig en deze is dan ook ons grond model geweest voor het later functionele rad. De kleine as is ook bovenaan te bewonderen.

Extra uitleg

Nog wat extra uitleg.

We hebben de klank van de noten kunnen aanpassen door water in de flesjes te doen zo was het mogelijk om 'makkelijk' het project te stemmen.

Als gewicht hebben we een blikje gevuld met water die een rad doet draaien en zo onze klankrad doet draaien.

Doordat we maar een kleine schijf hebben waar onze draad op loopt is er maar 20cm hoogteverschil nodig om het volledige deuntje te moeten spelen. Zo word de valversnelling ook redelijk beperkt.

L2 De Scheve Noot door Mikail Milissen,Sander Van de Brande en Olivier Huygers

Een korte uitleg over het denkproces van 'de scheve noot':

Na het floppen van ons eerste prototype met scharnieren en een simpele pvc buis zijn we overgegaan in het
laten vallen van knikkers op aluminium plaatjes omdat dit een beter effect gaf en ook veel beter om uit te voeren.

We hadden het idee om dmv het vallende gewicht een tegengewicht aan vast
te maken waardoor die naar voor zou getrokken worden en alle knikkers op de aluminium plaatjes zouden vallen.
Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan want we moesten hier weer rekening houden met de snelheid van het tegengewicht
en de acceleratiesnelheid.Daarom hebben we gebruik gemaakt van een lichte remming op het touw en een katrol zodat de
snelheid toch hetzelfde bleef en de tonen goed in maat bleven.

We hebben niet veel problemen ondervonden en ons eerste prototype bleek dan ook direct goed te werken waar we dus
heel blij mee waren, tot we besloten van het nog een mooi laagje verf te geven de dag voor de presentatie..
De dag van de presentatie zelf ware we al vroeger op school om onze creatie nog eens te testen en dit was al direct een ramp
De verflaag bij ons tegengewicht zorgde ervoor dat het niet meer gleed en dus ook geen muziek meer produceerde.
De hele laag eraf schuren was praktisch onmogelijk en dus hebben we aluminium plaatjes erop bevestigd om het glijden te bevorderen.
Dit werkte al vrij goed maar het ging nogaltijd stroef, daardoor hebben we dan weer het gewicht van het 'vallende gewicht' moeten verhogen
naar bijna 500 gram wat dus al veel meer was dan ons oorspronkelijk gewicht van 200 gram.
Het ging spijtig genoeg nogaltijd wat stroef maar het werkt gelukkig al terug.
Al bij al een leerrijke leuke opdracht maar toch iets lastiger als eerst gedacht

Zalige feesten voor iedereen.:)

Mikail Milissen
Sander Van de Brande
Olivier Huygers